Autor: administrator

Ten rok był dziwny. Trudny i pełen wyzwań. Zakładałam do końca lutego, że będzie rozwojowy. Miały wzrosnąć zamówienia i sprzedaż przy racjonalizacji kosztów. Nie stało się tak. Przyszedł COVID-19 i pokrzyżował plany wszystkich. W maju myślałam, że to już koniec. Świat się zatrzymał. Produkcja szła na pół gwizdka. I nic nie wskazywało na to, że będzie lepiej. Wszyscy żyliśmy w niepewności i dużym stresie. W lipcu przyszło apogeum i świadomość, że niby trwamy, ale jak długo? Nikt nie wiedział.

Z perspektywy czasu

dostrzegłam niesamowite zjawisko w mojej firmie. Zespołowość, poczucie wspólnoty i jednego celu – przetrwania. Nas wszystkich i firmy. Były jednostki, które nie utożsamiły się z firmą. Owszem. Ale na tyle osób zatrudnionych obecnych, lecz niezaangażowanych ponad normalność, była tylko garstka. Pozostali walczyli do upadłego.

Czego dowiedziałam się w tym pandemicznym roku?

Po pierwsze,

że nie jestem sama. Doświadczyłam pomocy wielu i wsparcia, którego się nie spodziewałam. Rola bliskich była tu nieoceniona. Jednak byłam zadziwiona, że mogę liczyć na tych, którzy wcale nie musieli. Wiele firm, naszych klientów, wspierało nas i kierowało zamówienia, gdy tylko była taka możliwość. Zrezygnowali z drugiego zagranicznego dostawcy, aby składać zamówienia u nas, w rodzimym biznesie. To był patriotyzm gospodarczy na miarę Niemiec. U nich zjawisko to występuje od lat i są przykładem dla reszty świata, jak się powinno działać na rzecz rozwoju gospodarki ojczyzny. Nie tylko ludzie się jednoczyli w pomocy indywidualnej, biznes też. To było zadziwiające, wzruszające, nietypowe z perspektywy wcześniejszych doświadczeń.

Po drugie,

że jestem liderem zespołu. Nie mam grupy ludzi, gdzie każdy ciągnie w swoją indywidualną stronę. Mam zespół. Grający do jednej bramki, skoncentrowany na jednym, wspólnym celu. Utożsamiający się z firmą. Wiem, że obniżka wynagrodzeń celem skorzystania z tarczy antykryzysowej byłą ogromnym wyzwaniem dla wielu. Niektórzy spłacają kredyty, mają inne duże zobowiązania, więc spadek przychodów o 20% był ogromnym utrudnieniem. Niektórym pociekły łzy ze strachu, wzruszenia, przerażenia. Ja też się rozkleiłam. Dlaczego? Bo dotknęło mnie to, jaka jest postawa mojego zespołu. Nikt nie marudził, nie skarżył się, nie prosił, aby go pominąć w tej fali obniżek. Nikt! Każdy zrozumiał o co walczymy. Każdy wiedział, że nie jest to gra celem oszczędności tylko walka o przetrwanie. A wiem, że nie dla wszystkich w innych firmach było takie zachowanie oczywiste.

Utwierdziłam się

też w przekonaniu, że zarządzanie firmą to gra zespołowa. Przy założeniu, że masz dobrych zarządców. W trakcie pandemii, a szczególnie na jej początku, nie był to czas na przywództwo oparte na liberalnym podejściu. Byliśmy jak kapitan na statku. Dowodziliśmy! Dodatkowym wyzwaniem było to, że nowy członek zarządu wszedł do niego w lutym tego roku bez wcześniejszego doświadczenia w pełnieniu funkcji prezesa. Rzeczywistość zweryfikowała nasze charaktery i ich odporność. Sprawdziliśmy się jako zespół. Podział ról wyszedł naturalnie. Decyzyjność czasami w trzyosobowym składzie, bo ze mną w funkcji doradcy zarządu, również zdała egzamin. Czułam się pewnie już po pierwszych działaniach i decyzjach Agnieszki i Pawła. Stresowałam się, ale nie tak jak w kryzysie z 2008 roku, gdzie prezesem był ktoś inny. Wtedy nie czułam spokoju. Nie czułam, że mu ufam. W tym roku mój poziom zaufania do zarządu był niesamowicie wysoki. Dla mnie to było odkrycie na miarę wszech czasów. Nigdy wcześniej nie delegowałam zadań z takim spokojem. Monitorowałam i monitoruję do dziś, ale z dużym spokojem o wyniki.

Wiele doświadczeń tego roku było ciężkich.

Wiele nauczyłam się o sobie i moich współpracownikach. Nie zdałam wszystkich testów, którym życie mnie poddało. Ale nie jest to powód do rozpaczy tylko informacja gdzie mam jeszcze sporą pracę do wykonania. Nikt nie zabierze mi doświadczeń i wniosków wyciągniętych w tym roku. Ale co najważniejsze. Nikt nie zabierze mi przepełniającej mnie dumy z postawy mojego Zespołu i Zarządu. Z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć:

Dziękuję. Jestem dumna, ze mogę z Wami współpracować!

Małgorzata Bieniaszewska

Jedną z kluczowych kompetencji lidera jest umiejętność komunikacji. Jak twierdzi John C. Maxwell: „Jeśli chcesz mieć pewność, że twoje słowa mają wagę, starannie je dobieraj”. Dlaczego?

Po pierwsze,

źle dobrane powodują, że odbiorca może cię nie zrozumieć. Będąc liderem nakreślasz wizje, definiujesz cele. Jeśli nie jesteś w stanie poprawnie wykonać zadania, to twój zespół za tobą nie pójdzie. A kim jest lider bez zespołu? Samotnym człowiekiem, który ma znacznie mniejszą siłę i moc do realizacji zadania.

Całe życie uczę się komunikować.

Podobno mam dar porywania ludzi swoimi wystąpieniami. Natomiast mój defekt polega na tym, że czasami jestem zbyt ekspansywna i bezpośrednia w swoich stwierdzeniach. Dotykam ludzi na tyle mocno, że potrafię ich zamknąć na odbiór tego, co chcę im przekazać. Przestają słuchać, bo skupiają się na tym co powiedziałam w pierwszych zdaniach. Gubią wątek. Tracą przekaz i dalsza rozmowa jest zablokowana. Kto jest temu winien? Ja, bo nie dobrałam odpowiednio środków przekazu do mojego rozmówcy.

Kiedyś zażartowałam na spotkaniu do jednego ze współpracowników, że jest sknerą, bo ciuła każdy grosz i obraca go kilkukrotnie w palcach, zanim wyda. Dowcip okazał się mało trafiony, a wręcz nieroztropny. Pracownik się na mnie obraził i poczuł bardzo dotknięty. Dalsza rozmowa miała być merytoryczna, ale musieliśmy ją przerwać. Nie skupiał się na tym co mówiłam dalej. Wracał do pytania dlaczego go tak oceniłam. A ja po prostu „palnęłam” coś mało roztropnie, nie wiedząc, że kwestia oszczędzania jest bardzo ważna w jego życiu i swoim stwierdzeniem wprost go wręcz obrażę. To była moja lekcja.

Po drugie,

ludzie będą chcieli cię słuchać. Wystąpienia publiczne, to jedna z podstawowych umiejętności lidera. Nie tylko z tego powodu, że widzą go podczas wystąpień czy w mediach. Na tym polu jestem mocno aktywna. Równie ważne są wystąpienia na forum twojego zespołu. Nie musisz mieć mediów wokół, aby być zobowiązanym do poprawnego formułowania zdań, które niosą wartość i są zrozumiałe. Wyobraź sobie lidera, który bełkocząc coś pod nosem bez ładu i składu mówi do swojego zespołu. Jesteś jego członkiem i nie masz pojęcia o co chodzi szefowi. Zastanawiasz się czy jest zły czy zadowolony. Właśnie, karze[1]  czy docenia? Czy okazywane emocje są zamierzone czy po prostu nie może się opanować? Czy chaos, który się ukazał jest do opanowania? Na koniec wychodzisz z poczuciem, że cyrk się skończył tylko małpy jakieś pogubione. Tak wyglądało mniej więcej co drugie spotkanie za czasów mojej tyranii. Ludzie obserwowali zbiór kłębiących się we mnie emocji i nie wiedzieli co z tym zrobić. Po czasie jedni się przyzwyczaili, inni przestali słuchać. Stało się im obojętne czy przekazuję ważne informacje, czy znowu emocjonuję z jakiegoś powodu? Przykre to było, ale i pouczające doświadczenie z lat ubiegłych.

Po trzecie,

słowa mają moc, z której lider może korzystać. Trafnie dobrane napędzają do działania, powodują, że ludziom się chce, motywują. Słowa dodają skrzydeł, bądź je podcinają.

W trakcie pandemii doświadczyłam jaką moc mają autentyczne wypowiedzi lidera. Doświadczyłam zrozumienia zespołu i utożsamiania się z wyznaczonymi celami. A kluczem do sukcesu były dobrze dobrane słowa i spójność w działaniu. Ludzie bardzo szybko wyłapią, że nie jesteś spójny. Że wyuczyłeś się pewnych reguł i wypowiedzi, co do których nie masz przekonania, ale powiedziano ci, że warto ich używać. Wypowiadasz zdania o wartości twojej firmy jaką jest człowiek, o szacunku do niego i walce o utrzymanie jego etatu. Po czym, przy pierwszej nadążającej się okazji, zwalniasz go w celu optymalizacji kosztów. Gdzie tu sens!? Gdzie spójność!? A gdzie autentyczność lidera i jego wypowiedzi!? Na tym nie polega umiejętność komunikacji lidera. To nie zamydlanie oczu tylko otwartość i uczciwość.

Komunikacja jako kluczowa kompetencja to nic nowego. Nie pojawiła się jako odkrycie czasów pandemicznych, choć niektórzy właśnie tak o niej mówią. To umiejętność istotna od lat, z której wprawni liderzy poprawnie korzystają. Bez dobrej komunikacji ciężko jest wnieść wartość do zespołu. A przecież do tego właśnie dążymy, aby nasz zespół widział w nas wartość.

Małgorzata Bieniaszewska

Nie masz wrażenia, że w obecnych czasach wszystko jest na wczoraj? Że od kilku miesięcy otwierasz rano komputer, by zamknąć go kilkanaście godzin później w poczuciu, że większości nie zrobiłeś?

Nie masz wrażenia,

że świat zaczął tak pędzić, że nie jesteś w stanie zauważyć swoich potrzeb, a co dopiero drugiego człowieka? Śniadanie, praca, obiad, praca, kolacja, praca, spanie….ups (!) zgubiłam czas dla rodziny! Cóż, nadrobię jutro. Porozmawiam z córką. Nie nadrobiłam? Hmmm….takie czasy. Czy to wystarczy, aby wytłumaczyć się przed samym sobą i dać usprawiedliwienie?

Długo myślałam,

że BIEG i PĘD są częścią rozwoju osobistego. Że moje poświęcenie pracy, obowiązkom, rozwojowi to nic nadzwyczajnego. Że jeśli zgubiłam siebie w ferworze tego biegu zawodowego, to tylko na chwilkę. I tak oto przeżyłam kilkanaście lat. Prawie dwadzieścia. Obiecując od kilku mojemu dziecku, że jeszcze tylko chwilka i mama usiądzie i porozmawia na spokojnie. Że już za chwilkę znajdę dla niej czas, tylko dla niej. Dzisiaj ma 13 lat, a ja będąc na szczycie rozwoju zawodowego zastanawiam się czy jestem spełniona? Czy o to właśnie mi w życiu chodziło marząc o dziecku?  Trudno się przyznać, ale nie. Nie o to. Jedynym moim usprawiedliwieniem przedstawianym rodzinie było to, że haruję dla dziecka, żeby było mu lepiej. Żeby nie musiało walczyć o lepsze jutro, zastanawiać się czy stać ją na ewentualne ponadprogramowe potrzeby. Zapomniałam jednak jak bardzo nienawidziłam te zdanie wypowiadane w ten sam sposób przez mojego ojca. Próbowałam mu opowiedzieć jak poszło mi w szkole, z jakimi problemami się mierzę w życiu nastolatki. Słuchał, ale zamyślony i nieobecny. Zapomniałam jak bardzo bolało, gdy potrzebowałam uwagi i atencji, a tłumaczenie, że robi to dla mnie, aby żyło mi się lepiej, nie miało dla mnie ani sensu, ani znaczenia. Któregoś razu wykrzyczałam mu w twarz, że mam dość jego pogoni za rozwojem! Że chcę ojca na więcej niż chwilkę! Zdziwił się. Zatrzymał w biegu na moment, ale jego wewnętrzny pęd do rozwoju był silniejszy.

Czyżbym dzisiaj była taka sama?

Powieliłam jego błędy? Stałam się kopią mojego ojca? A może mam czas jeszcze się zatrzymać i rozważyć wprowadzenie zmian? Mam!

Postanowiłam napisać otwarcie,

przyznać się przed światem, że zamierzam skupić się bardziej na relacji z moim dzieckiem! Za chwilę, za kilka będzie dorosła, a ja zostanę w pustym domu z mężem i będziemy wspominać jak było z nią wesoło, gdy mieszkała z nami. Nie chcę tak!

Mam bardzo wrażliwe i inteligentne dziecko.

Wiem, każda mama tak mówi. Jednak ja wiem, że moja córka walczy o mnie każdego dnia równocześnie chowając w sobie wiele złości i żalu za to, że wielokrotnie jest niezauważana ze swoimi potrzebami. Dbam o nią. Ma wszystko, co jest jej potrzebne. Niczego jej nie brakuje… oprócz mamy, która poświęci jej więcej czasu niż teraz. Mamy, która nie będzie mówić, że jeszcze tylko chwilka. Mamy, która odłoży telefon, komputer i spojrzy głęboko w jej piękne oczy i zapyta: Co u Ciebie córeczko?

Być właścicielką, szefową, mamą, żoną,

to trudne połączenie. Ale nie przyjmuję do wiadomości, że niemożliwe do wypracowania odpowiednich relacji z rodziną. Nie przyjmuję do wiadomości, że szefowa nie może zrezygnować świadomie z kilku wydarzeń/zadań dziennie na rzecz spędzenia czasu z rodziną. Jeśli tego nie zrobię, to czuję, że się uduszę!!! Że za jakiś czas sobie nie wybaczę! Wiem, może trzeba było zrobić to szybciej? Zacząć walczyć o czas z córką. Może… Ale ja to robię właśnie od dzisiaj. Nie będę wracać do przeszłości i rozpaczać. Zrobię to od teraz. Obiecam Ci córeczko, że nie tylko będę kochać Cię ponad życie, ale też walczyć o Ciebie, Twoje spojrzenie, słowa, dotyk, wspólny czas. Nie rzucę wszystkiego, ale zaplanuję w swoim kalendarzu codziennie nasz wspólny czas, kiedy będziesz mogła się wygadać i podzielić swoimi emocjami.

Tak, w obecnych czasach wszystko jest na wczoraj.

Ale TYLKO OD NAS zależy na ile świat nas przygniecie obowiązkami, a na ile na pierwszym miejscu postawimy osoby dla nas ważne. To my mamy wpływ na to ile czasu będziemy pracować, jak intensywnie, z jakim zaangażowaniem. To również od nas zależy czy wstaniemy od biurka każdego dnia kilka minut wcześniej, aby poświęcić czas bliskim. A jedyne co nas powstrzymuje to fakt, że musimy poszerzyć swoją strefę komfortu. Bo skoro przez ostatnie lata pracowałam z takim zaangażowaniem, to teraz odpoczywanie z rodziną w wydaniu większym niż dotychczasowo, jest zadziwiającym doświadczeniem. Jakby nowym, dużo fajniejszym niż ślęczenie do późna w nocy nad kolejnym dokumentem. Dbaj o siebie…. Wszystko jest w twoich rękach.

Małgorzata Bieniaszewska

Kiedyś wydawało mi się, że większość życia walczyłam sama. O ukończenie kilku kierunków studiów, prowadzenie firmy, dbanie o rodzinę i nasze relacje, opiekę nad bliskimi. Z biegiem lat powoli docierało do mnie, że tak naprawdę nigdy sama nie byłam. Gdy przychodziły bardzo poważne problemy i wyzwania w moim życiu, to zawsze byli przy mnie oni.

Pisałam o nich wielokrotnie.

Dziękowałam za to, że wytrwali przy mnie i ze mną. Mama, siostra, mąż, szwagier. To taka stała ekipa, która wymieniała się w moim życiu w zależności od potrzeb. Wiedziałam, że na nich zawsze mogę liczyć. Był jeszcze jednak ktoś, o kim nigdy wcześniej nie mówiłam, a dziś chciałabym Wam ją przedstawić. Dlaczego? Bo dzięki niej, jestem dzisiaj w tym miejscu i właśnie taka. Lepsza niż kilkanaście lat temu – to na pewno.

Poznałyśmy się ponad dziesięć lat temu na studiach.

Obie już świadome kobiety, które podjęły decyzję, że chcą ukończyć psychologię. Historia zaskakująca. Okazało się, że ona jeździła samochodem należącym wcześniej do mojego męża,  którym jechaliśmy do ślubu. Przypadek? Nie wierzę w przypadki!

Nie tylko to nas łączyło.

Podobne podejście do życia, poczucie humoru, dystans do wielu kwestii, przemyślenia o życiu, ale też najważniejsze: podejście do zadań. Ja i ona wszystko na studiach robiłyśmy od ręki. Nowy wspólny projekt zadany przez wykładowcę na za dwa miesiące, robiłyśmy w pierwszym tygodniu po wyznaczeniu terminu. Tak radziłyśmy sobie z narastającym stresem. Obowiązkowość to nasze drugie imię. Padałyśmy na twarze ze zmęczenia, ale nigdy nie zawaliłyśmy terminu. Zawsze przygotowane do egzaminów, bo przecież nie wypada w tym wieku inaczej.

Kasia.

Tak ma na imię. Elegancka, inteligentna, z klasą, a równocześnie pełna energii jak mała dziewczynka, która będąc w składzie zabawek wciąż odkrywa nowe przedmioty. Z takim poczuciem humoru, że nawet po śmierci mojego taty potrafiła mnie pocieszyć, odwrócić uwagę, po prostu być ze mną. Gdy mam problem, a jego rozwiązanie graniczy z cudem, to wiem, że ona podpowie mi rozwiązanie. Zada kilka wnikliwych pytań, a na koniec poda odpowiedź, która będzie wydawała się wręcz oczywista i trafiona.

Jest tolerancyjna.

Znosi cierpliwie wszystkie moje wybryki i niefrasobliwe stwierdzenia, obracając je w żart i przypisując do typu osobowości. Naśmiewa się ze mnie, gdy po raz miliardowy popełniam ten sam błąd i ze zdziwieniem obserwuję, że efekt nie jest oczekiwany. Wtedy cytuje Einsteina: „Szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów.” Uwielbiam jej lekko cyniczne podejście i sarkazm! Używa ich tylko wtedy, gdy wie, że druga osoba to zrozumie i przetrzyma. Dlatego w stosunku do mnie stosuje nagminnie. 😊 

Na zewnątrz silna,

wewnątrz bywa różnie. Okazuje się, że każda z nas skrywa w zakamarkach swej psychiki wrażliwe wspomnienia. Ale kto ich nie ma? Natomiast jedno wiem na pewno: zawsze mogę na nią liczyć.

Możemy nie rozmawiać

ze sobą miesiącami czy latami, a potem wracamy do rozmowy tak, jakby zakończyła się wczoraj. Potrafimy wybaczać, przyznawać się do błędów i przepraszać. Zawieść ją, to jak strzelić sobie samemu w pysk. To ujma na honorze, bo nie możesz zawodzić osób, na których tak bardzo Ci zależy.

Dzięki niej mam dzisiaj firmę

w takim stanie rozwoju, o jakim nawet nie marzyłam. To ona wspierała mnie, gdy wydawało mi się, że nie ma wyjścia. To było kilka lat temu. To ona mówiła, że czas wyjść poza strefę komfortu i nie bać się co przyniesie jutro. Wmawiała mi, że jestem inteligentna i odważna, gdy wydawało mi się, że większego i bardziej przerażonego osła na świecie już nie ma! A gdy płakałam w rozpaczy pozwalała mi, bo wiedziała, że tego w tamtym momencie mi trzeba. Nie mówiła, że będzie dobrze, gdy obie wiedziałyśmy, że na to nie ma szans. Po prostu była.

Życzę każdemu,

aby miał taką swoją Kasię, która potrafi konfrontować, inteligentnie ripostować, trzymać za rękę i wspólnie płakać, a ponad wszystko być, wtedy gdy jest najbardziej potrzebna. Kasiku, dziękuję za te kilkanaście lat naszej przyjaźni! To dzięki Tobie rozwinęłam się lidersko, pozyskałam wgląd w siebie i zobaczyłam, że świat nie jest pełen przeciwników. Nauczyłam się śmiać, gdy chcę i nie płakać, gdy nie warto. Schowałam kolce i odkryłam, że bycie wrażliwym człowiekiem nie musi być ujmą. Dzięki Tobie przetrwałam najtrudniejsze chwile mojego życia! Dziękuję Psyjaciółko. Psyjaciólko, bo tak do siebie mówimy.

Małgorzata Bieniaszewska